Θρηνώντας τον σκύλο σου

Ο θρήνος του σκύλου μας δεν διαφέρει τόσο πολύ από τον θρήνο της γάτας μας, για να είμαστε ακριβείς δεν διαφέρει καθόλου, αλλά θα ήθελα σε αυτό το blog να τα ξεχωρίσω έστω για μια φορά.

Όσοι έχουμε χάσει σκύλο στην ζωή μας ξέρουμε ότι ο πόνος είναι τόσο έντονος και περίεργος που πιάνουμε τον εαυτό μας να νομίζει ότι υπερβάλλουμε.
Αυτή την μικρή αίσθηση ενοχής την έχουμε γιατί συνεχώς συγκρίνουμε τον χαμό ενός ανθρώπου με αυτόν του σκύλου μας. Δεν υπάρχει μέτρο, νιώθουμε όπως νιώθουμε, γιατί ο σκύλος έχει μόνο καλές αναμνήσεις να μας δώσει. Είναι ένα ον που ποτέ δεν μας φέρθηκε άσχημα ή ύπουλα, ή μας πρόδωσε. Είναι ακριβώς όπως ένα παιδί. Οποίος δεν είχε σκύλο στην ζωή του, μπορώ να πω ότι διαφέρει πολύ συναισθηματικά από κάποιον που δόθηκε συναισθηματικά σε ένα τέτοιο πλάσμα. Δεν υποβιβάζω φυσικά κανέναν άνθρωπο από αυτήν την φρασεολογία μου, απλώς θέλω να τονίσω, το ποσό «χάνει» κάποιος όταν δεν έχει αγαπήσει και αγαπηθεί από έναν σκύλο.
Το δέσιμο είναι συνήθως άμεσο, και πάντα λεμέ, ότι ο σκύλος σε βρίσκει. Είναι πάντα η κατάλληλη ώρα να ανοιχθείς σε αυτήν την μεγάλη ευθύνη ζωής που έρχεται στην δική σου ζωή, για τουλάχιστον 15 χρονιά…αν είσαι τυχερός.

Τα χρόνια τους διαφέρουν κατά πολύ από τα δικά μας, πολλαπλασιάζονται κάθε χρόνο, και έτσι μέσα σε 10 χρόνια από εκεί που πήρες ένα μικρό κουτάβι, ξαφνικά έχεις να κάνεις με έναν σκύλο μεγαλύτερο σε ηλικία και από εσένα αν το θες, ένα γέρικο σκυλάκι που έχει χάσει την ενέργεια του, έχει ασπρίσει, αλλά παραμένει εκείνη η ψυχή που εξαρτάται σαν μωρό από εσένα και έχει ανάγκη, τώρα, όσο ποτέ την αγάπη σου.
Είναι πάντα δύσκολο όταν έρχεται εκείνη η ώρα να αποχαιρετήσεις πια το γέρικο σκύλο σου.
Η απόφαση να βοηθήσουμε το σκύλο που πονάει να φύγει από ζωή, σας το λέω με σιγουριά, ότι ίσως είναι από τις δυσκολότερες αποφάσεις που μπορεί να πάρει ένας «ιδιοκτήτης» σκύλου. Να παρηγορήστε, ότι έζησε όλα του τα χρόνια του κοντά σας, για αυτόν ήταν γεμάτα και έφυγε στον αγαπημένο του χώρο…στην αγκαλιά σας.
Δεν είναι τόσο παρήγορο όμως, όταν κάτι συμβαίνει στην υγειά τους και πρέπει να φύγουν νωρίτερα από ότι περιμέναμε. Έτσι έφυγε και η Ερα μου. Το πιο όμορφο και καλό doberman που έχω δει.

Η Έρα ήταν 7 ετών όταν την κοιμίσαμε. Πέθανε από καρκίνο στα οστά (οστεοσάρκωμα). Ένα από τα χειρότερα είδη καρκίνου που υπάρχει όσον αφορά τον πόνο. Περίμενα ότι μπορεί να φύγει από πολλά αλλά όχι από κάτι τέτοιο. Έμεινε, κουτσαίνοντας 2,5 μήνες κοντά μας, όσο ακριβώς έλεγαν και τα στατιστικά της αρρώστιας αυτής. Κάναμε τα πάντα για να μην καταλαβαίνει τίποτα. Και εδώ έρχεται το μάθημα αγάπης που σου διδάσκει ένας σκύλος. Να ξεπερνάς τα δικά σου συναισθήματα, αυτά που βρίσκονται μέσα βαθιά σου, και να σηκώνεις τον εαυτό σου με ελπίδα και δύναμη, χαρά και χαμόγελο για να μην νιώθει τον πόνο σου το σκυλί σου.
Ο σκύλος σου μαθαίνει να ζεις στο τώρα και να ζεις μέρα με την μέρα.
Διάβασα, ενημερώθηκα, έπαιζα κάθε μέρα μαζί της. Της έκανα μασάζ με αιθέριά ελαία για τους πόνους της. Της έδινα χάπια, ζεστά μπάνια και υπέροχα φαγητά. Ήταν καλά.
Αλλά ήρθαν αυτές οι δυο τελευταίες μέρες, που όταν ξύπνησα, δεν σηκώθηκε κουτσαίνοντας να έρθει κοντά μου για χάδι. Απλά έκατσε εκεί, και με κοίταζε. Και τότε είδα πραγματικά τον πόνο στα ματιά της. Ήξερα ότι ήμουν κοντά σε μια απόφαση που ήταν ο χειρότερος μου εφιάλτης. Την επόμενη μέρα, την πήγα βόλτα με τον γιο μου στο πάρκο.
Όταν γυρίσαμε, της είχα ετοιμάσει μια υπέροχη μοσχαρίσιά μπριζόλα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που καθόταν στο μπαλκόνι, της την έδωσα και κυριολεκτικά την έφτυσε, γύρισε το κεφάλι της και ακούμπησε την μουσούδα της στο πρεβάζι του μπαλκονιού. Τα ματιά της ήταν μουδιασμένα, δεν κοίταζαν πουθενά.
Ήξερα ποσό πονούσε.

Εκείνο το απόγευμα κάναμε την συζήτηση, που κάνεις δεν θέλει να κάνει, με τον άντρα μου. Ήταν έτοιμος. Εγώ όχι. Όλο το βραδύ θυμάμαι ποσό έτρεμα και την χάιδευα. Σκεφτόμουν πως πρέπει να περιμένουμε κι άλλο, αλλά συνέχεια σκεφτόμουν πως δεν ήθελε να φάει, αρά και να μην ζήσει.
Να περιγράψω το τι ένιωθα εκείνο το πρωί καθώς την βγάζαμε την τελευταία της βόλτα, την έπαιρνα από το ασφαλές σπιτικό της με τα αλλά δυο σκυλιά μας να κλαίνε χωρίς λόγο και αίτια, συγκεκριμένα να ουρλιάζει η μικρή μου Νίκη. Πριν από αυτό είχα ζητήσει στον γιο μου να την χαιρετήσει πριν φύγει για το σχολείο. Ήταν μικρός και τότε δεν είπαμε κάτι.
Πήγαμε σε ένα ξένο κτηνιατρείο. Ξάπλωσε στο πάτωμα και εγώ έκατσα διπλά της. Τον κτηνίατρο δεν το ήξερε και παρόλα αυτά, τον άφησε να την αγγίξει, να της κάνει την ηρεμιστική ένεση. Της τραγούδαγα στο αυτί και την χάιδευα. Δεν έκλαψα ποτέ όσο ακόμα αντιλαμβανότανε. Όταν είχε ηρεμήσει, την βάλαμε στο τραπέζι και τότε ο γιατρός ήσυχα της έβαλε την τελική ένεση. Η καρδιά της σταμάτησε στα χεριά του συζύγου μου και τα δικά μου. Και όταν ρώτησα αν είχε φύγει, και μου είπε ναι, τότε ξέσπασα. Την αγαλλίαζα και δεν μπορούσα να την αφήσω. Ήταν ακόμα τόσο όμορφη και φαινομενικά αταλαιπώρητη όσο την μέρα που την είδα πρώτη φορά.

Την θάψαμε με έναν πολύ καλό φίλο σε ένα σημείο που ήταν και άλλα σκυλάκια θαμμένα εκεί. Χάρηκα που δεν ήταν μονή της.
Είναι η πρώτη φορά μετρά από την 7η του Αυγούστου, την ημέρα που πέθανε, που γραφώ ανοιχτά για αυτό, γιατί μόνο στην σκέψη, βασανίζομαι ακόμα.
Ξέρω όμως τα εξής:
Πηρέ ότι αγάπη είχα, και ακόμα την έχω
Έζησε καλά μαζί μας
Ήταν αρχόντισσά από την αρχή ως το τέλος και δεν επέτρεψα σε κανένα να την λυπηθεί. Ένας σκύλος, ποσό μάλλον ένα Doberman, δεν σηκώνει λύπηση.
Το ήξερε τι θα γινόταν εκείνη την ημέρα, γιατί οι σκύλοι, απλώς ξέρουν, είναι μαγικά οντά. Αλλά δεν κατάλαβε τίποτα. Είναι ακριβώς όπως κάνουμε ολική νάρκωση πριν από μια επέμβαση στο χειρουργείο.
Αν συνεχίζουν μετά? , θέλω να πιστεύω πως ναι. Και θα ήθελα πολύ να την ξανά δω.
Ο θρήνος λοιπόν, είναι για όλους μας και προς όλους μας. Η αγάπη είναι αυτή που μας καθορίζει το μέγεθος του θρήνου και όχι για το ποιον είναι, άνθρωπο η σκύλο. Μην ντρέπεστε, μιλήστε για αυτό σε οποίον σας καταλαβαίνει, και κρατήστε τα μικρά σας σκυλιά στην μνήμη και στην καρδιά σας, ούτως ή αλλιώς, και να θέλατε…δεν μπορείτε να τα βγάλετε.

Για την Έρα.
Μαρίνα Μαρκοπούλου.